Ludwik Ziobrowski

Ludwik Ziobrowski
Ilustracja
Ludwik Ziobrowski w stopniu majora
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1905
Warszawa

Data śmierci

9 czerwca 1946

Przebieg służby
Lata służby

1923–1946

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

6 Pułk Piechoty Legionów
13 Pułk Piechoty
10 Batalion Strzelców
13 Wileński Batalion Strzelców
14 Wileński Batalion Strzelców

Stanowiska

dowódca kompanii
zastępca dowódcy pułku
zastępca dowódcy batalionu
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska
bitwa o Monte Cassino

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Niepodległości Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino

Ludwik Ziobrowski (ur. 7 sierpnia 1905 w Warszawie, zm. 9 czerwca 1946) – podpułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Ludwik Ziobrowski urodził się 7 sierpnia 1905 w Warszawie[1][2]. Był synem Waleriana[3].

Od 12 września 1923 do 1 lipca 1924 był uczniem 54. klasy Szkoły Podchorążych, a w latach 1924–1926 uczniem Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie[4]. 27 lipca 1926 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1926 i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie[5][6]. 15 sierpnia 1928 został awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1928 i 62. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. 27 czerwca 1935 został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 224. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9][10]. W 1939 dowodził 3. kompanią[11]. Według Stanisława Truszkowskiego była to najlepsza kompania w 6 pp Leg. „To ona miała przywilej noszenia sztandaru pułku i ona maszerowała na czele podczas uroczystości wojskowych”[12]. Wspomnianą kompanią dowodził także w kampanii wrześniowej.

Od 1940 był więziony w Obozie NKWD w Griazowcu[3]. Po uwolnieniu pełnił służbę 13 pułku piechoty. 15 grudnia 1941 został awansowany na majora[13]. Od 25 marca 1942 był zastępcą dowódcy tego oddziału. 25 października tego roku został dowódcą 10 batalionu strzelców. W marcu 1943 został zastępcą dowódcy 13 Wileńskiego batalionu strzelców. Od listopada 1943 był dowódcą 14 Wileńskiego batalionu strzelców[14][15]. W tym czasie został awansowany na stopień podpułkownika[1]. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino[16].

Zmarł tragicznie 9 czerwca 1946[17]. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bolonii (miejsce 16-F-5, ekshumowany)[1][18].

Według Stanisława Truszkowskiego popełnił samobójstwo dochodząc do „wniosku, że późniejsze jego czyny bojowe nie równoważą dostatecznie fatalnej decyzji, powziętej nad Bugiem w nocy z 9 na 10 września 1939”[12].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Wykaz poległych 1952 ↓, s. 269.
  2. ↑ Roczniki Oficerskie 1928, 1932 podały datę 8 sierpnia 1905.
  3. ↑ a b Griazowiec ↓, s. 38.
  4. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 469, 494.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 15 sierpnia 1926 roku, s. 259, 264.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22, 280.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 15 sierpnia 1928 roku, s. 275.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 112, 536.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 75.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 46.
  11. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 554.
  12. ↑ a b Truszkowski 1983 ↓, s. 219.
  13. ↑ Kronika 1944 ↓, s. 30.
  14. ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 601.
  15. ↑ Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 69.
  16. ↑ Zbigniew Wawer: Monte Cassino 1944. Warszawa: Bellona, 2009, s. 232, 235–236, 241. ISBN 978-83-11-11496-8.
  17. ↑ 13 Wileński Batalion Strzelców "Rysiów" - Ziobrowski Ludwik [online], rysie.montecassino.eu [dostęp 2022-01-27] .
  18. ↑ Ludwik Ziobrowski [online], www.polskicmentarzbolonia.pl [dostęp 2022-01-27] .
  19. ↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 540 .
  20. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 113.
  22. ↑ 14 Wileński Batalion Strzelców "Żbików" - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-28] .

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Kronika 13 Wileńskiego Batalionu Strzelców. T. I. 13 Wileński Batalion Strzelców, 1944.
  • Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
  • Kompletna lista 1673 Polaków i obywateli polskich innych narodowości przebywających w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 22. [dostęp 2019-02-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-03)].
  • Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
  • Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty 1941–1947 Zarys dziejów. Londyn: Fundusz Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012. ISBN 978-09559724-0-9.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 zeszyt nr 15. Londyn: 1974.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Stanisław Truszkowski: Z dni pokoju i wojny 1921–1939. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06944-1.